باری به هر جهت

مدت‌زمان نه‌چندان کمی بود که دربرابر نوشتن مقاومت می‌کردم!

گاهی به این دلیل که مطلبی که قرار بوده بنویسم متنی انتقادی بود و نمی‌خواستم بیش از این بر انتقادهای موجود در دنیا بیفزایم! گاهی به این دلیل که با خود اندیشیدم اگر این متن نوشته نشود چه درّ گران‌بهایی را از جهان دریغ کرده‌ام؟! گاهی به دلیل تنبلی، گاهی به دلیل کمبود وقت و...

اما از یک جایی به بعد بیش‌تر احساس کردم که این ننوشتن خوب نیست.

و سرانجام در ۶ام فروردین‌ماه ۱۳۹۸ این مقاومت شکسته می‌شود و من با خود قرار می‌گذارم که زین پس بنویسم.

اما چرا وبلاگ؟ من وبلاگ‌نویسی و وبلاگ‌خوانی را در دورانی که مد بود (سال‌های دور و بر ۹۰) تجربه کرده‌ام، اما چرا اکنون؟ در دورانی که حقیقتا کم‌اند کسانی که وبلاگ بنویسند و همچنین مخاطب ثابت وبلاگ‌های دیگران باشند.در پاسخ ابتدا باید بگویم نگرانی‌ای از این بابت ندارم. خیلی به‌دنبال افزایش تعداد خواننده‌های نوشته‌هایم نیستم و زمانی که در اینستاگرام یا کانال‌های تلگرام می‌نوشتم نیز هرچند که توسط عده‌ی قابل‌توجهی دیده می‌شد، اما بزرگی جامعه‌ی هدف من برای هر متن به تعداد انگشت‌های دست بود که به هدف خود هم می‌رسیدم. اینجا که دیگه بدتر! فکر می‌کنم اینجا حتی کم‌تر به‌دنبال خوانده‌شدن نوشته‌هایم باشم و دلیل اصلی‌ام برای نوشتن‌شان ثبت آن‌هاست.

چرا در شبکه‌های اجتماعی نمی‌نویسم؟ امروزه پرطرفدارترین شبکه‌ی اجتماعی در ایران اینستاگرام است که رسانه‌ای تصویری‌ست نه نوشتاری و متون فراتر از چند خط از حوصله‌ و ذائقه‌ی بصری کاربران آن خارج است. احتمالا گزینه‌ی بعدی‌ای که به ذهن می‌رسد توییتر باشد که آن را هم تجربه کرده‌ام و ماه‌ها پیش از آن خارج شدم؛ چون فضای توییتر برای من آزاردهنده بود (بعدتر که برای یافتن دلیل آن عمیق‌تر شدم فهمیدم احتمالا به این دلیل است که کاربران شبکه‌ی توییتر برای انتشار نوشته‌های‌شان کم‌تر از کاربران شبکه‌های دیگر تامل و تفکر و تصبر می‌کنند، پس طبیعی‌ست که کم‌تر به فکر این هستند که با نوشته‌های‌شان کسی را نیازارند!

در آخر نیز باید اعتراف کنم که مدت نه چندان زیادی بود که وبلاگ‌نویسی دو نفر از آشنایانم، آقایان م.ک. و م.ک. (چه جالب! تا به همین لحظه توجه نکرده بودم که حروف اختصاری ابتدای نام و نام‌خانوادگی هردونفر یکی‌ست!) ذهن مرا برای آغاز دوباره‌ی وبلاگ‌نویسی قلقلک می‌داد.

پی‌نوشت: لغت‌نامه‌های مختلف "باری به هر جهت" را همینطوری، کار سرسری، رفع تکلیف، به تسامح و بی‌استوار، امر ناقص و بی‌استحکام و... معنی کرده‌اند. مقصود من از برگزیدن این اسم برای وبلاگ اولین معنی آن بود، اما وجود باقی معنی‌ها نیز خوب است، برای رفع هرگونه اتهام احتمالی در آینده!

باری به هر جهت ما را بپذیرید.