ما، بدون اینترنت
یادگاری از ساعتهای پایانی روزهای قطعی ارتباط با دنیا، برای فرزند عزیزم
آخرین باری که بدون دغدغه به اینترنت وصل بودم، شنبه ۲۵ام آبان‌ماه بود. عصر آن روز به مناسبت افتتاحیه نمایشگاه موسسه تابش مثبت من به آن‌جا رفته بودیم. آرش کاظمیان می‌گفت احتمالا چون ساختمان قدیمی و دیوارهای آن خیلی ضخیم است، نمی‌توان داخل ساختمان به اینترنت متصل شد. اما پس از تمام شدن مراسم و بیرون آمدن از آن‌جا هم نتوانستیم به اینترنت متصل شویم. بلافاصله و بدون این‌که کسی از جایی بهمان خط بدهد، عقل جمعی‌مان (با هم‌اتاقی‌ها) به این نتیجه رسید که احتمالا اینترنت کل کشور را قطع کرده‌اند. چون بنزین در ساعت ۱۲ شب گذشته ناگهان از ۱۰۰۰ تومان رسیده بود به ۳۰۰۰ تومان و احتمالا مردم می‌خواستند اعتراض کنند و چون اعتراض‌هایشان را از طریق شبکه‌های اجتماعی انجام می‌دهند (پسرعمه محسن بیش از ۲۰ استوری در اینستاگرام گذاشته و از همه خواسته بود ماشین‌هایشان را در خیابان رها کنند) بعید نبود که بخواهند این راه را ببندند. (تجربه‌ی قبلی‌مان نیز همین را می‌گفت؛ تلگرام برای اولین بار در سال ۹۶ پس از اعتراض به گرانی تخم‌مرغ فیلتر شد(#مینی‌بوس #تربیت‌بدنی #مسیر_بین_دو_پردیس).
فیلتر بودن فیس‌بوک، توییتر، یوتیوب، تلگرام و... را که بگذاری کنار، الان بیش از ۶ روز و بیش از ۱۵۰ ساعت است که ما به اینترنت جهانی دسترسی نداریم. تنها پیام‌‌رسان‌های داخلی مثل سروش، ایتا و... و نرم‌افزارهایی مانند دیجی‌کالا، آپ، دیوار، اسنپ و... فعال هستند و سایت‌های داخلی مثل سایت آموزش و پرورش و وبلاگ‌های بیان بالا می‌آیند (بلاگفا نیز از دسترس خارج است).
جستجوگر گوگل بالا نمی‌آید -> بسیاری موضوعات ناشناخته و ناپرداخته روی دستمان مانده!
حتی گوگل ترنسلیت هم کار نمی‌کند -> کار ترجمه‌ی تیمی‌مان ۶ روز عقب‌تر افتاد.
سایت‌های آموزشی بالا نمی‌آیند -> برای کلاس طراحی آموزشی طرح درس ننوشتیم.
تلگرام و اینستاگرام اوت شده‌اند -> برگزاری رویداد انجمن علمی حداقل یک هفته عقب افتاد (اگر کنسل نشود).
تلگرام و اینستاگرام اوت شده‌اند -> نتوانستم درست و حسابی با طلعتی ارتباط بگیرم.
تلگرام و اینستاگرام اوت شده‌اند -> زهرا به مرز جنون رسیده!
پی‌نوشت ۱: کاربرد اینترنت برای من درمقابل کسانی که درآمد زندگی‌شان از این طریق است، حقیقتا ناچیز است.
پی‌نوشت ۲: دلیل این قطعی جلوگیری از ایجاد اغتشاش بود، اما آن‌ها که می‌خواستند شلوغ کنند، بدون اینترنت هم شلوغ کردند.
پی‌نوشت ۳: آرزو می‌کنم تو در زندگی‌ات هرگز مجبور نشوی چنین محدودیت‌هایی را تحمل کنی، و در راستای تحقق آرزویم می‌کوشم.
