یخچال قدیمی

من یک آشنایی دارم (قبلا هم‌دانشگاهی بودیم) که از هم خیلی خوشمان نمی‌آید. او چند وقت پیش در کانال شخصی خودش در تلگرام متنی را منتشر کرده بود با این مفهوم کلی که ایشان یک یخچال قدیمی دارند که زمان‌های قدیم که از آن استفاده می‌کرده‌اند آزار و اذیتش بیش از فایده‌اش بوده و بارها مجبور شده‌اند آن را تعمیر کنند. بعد از این‌که یک یخچال جدید می‌خرند، پدر خانواده یخچال قدیمی را به زیرزمین خانه می‌برند تا همچنان در خانه وجود داشته باشد. و پاسخش دربرابر سوال دیگران درمورد چرایی وجود آن یخچال قدیمی و کهنه و بی‌فایده، این است که برای داشتن آن یخچال زحمت زیادی کشیده‌اند و به‌عبارتی احتمالا حیف‌شان می‌آید که آن را از خود و زندگی خود دور کنند. در انتهای مطلب، آشنای من اضافه کرده بود که اگر بجای پدرش می‌بود، یخچال را به نزدیکی یک دره می‌برد و آن را از بالای دره به پایین پرت می‌کرد تا برای همیشه از شرش خلاص شود.
از زمان خواندن آن داستان تا به همین الان، دفعات بسیار زیادی به این اندیشیده‌ام که رفتار من با برخی از انسان‌های قدیمی زندگی‌ام شبیه به رفتار پدر آن آشنایمان است.

توقع، پیامدِ اضافه‌کاری

پس از مدت‌های زیادی فکر کردن به این‌که چرا حال من با برخی رفتارها از سوی بعضی از آدم‌های اطرافم بد می‌شود، به این نتیجه رسیدم دلیل آن این است که در روابطم بیش از آن‌چه وظیفه‌ی من است، از خود مایه می‌گذارم. (تشخیص حدود این وظیفه در روابط قراردادی (روابطی که قرار نیست احساسی در آن‌ها وجود داشته باشد) سهل است اما در روابط عاطفی بسیار دشوار خواهد بود تعیین کردن حد و مرز این‌که تا کجا وظیفه‌ی من است و از آن‌جا به بعد اضافه‌کاری محسوب می‌شود (هرچند شاید بتوان در روابط دوستانه و عاطفی هم این‌طور در نظر گرفت که ما همان‌قدر که برای شخص مقابل به خود سختی داده‌ایم، انتظار همین رفتار را متقابلا از سمت او داریم).

‌

این‌که تا این‌جا متوجه شدم که دلیل اذیت‌شدن‌هایم چیست جای خرسندی دارد، اما غصه آن‌جاست که این اضافه‌کاری‌های خارج از وظیفه، بخشی از شخصیت من شده و نمی‌توانم آن را کنار بگذارم!

در همین مدت کوتاه که با خود قرار گذاشته بودم که بیش از میزان لازم به کسی محبت و توجه نکنم، نتوانستم از پس این کار برآیم و قرار خودم با خودم را شکستم!